Өглөө эртээ цаг… Тэртээ дорноос яаран тэмүүлэн мандах гэрэлт улаан наран, үүлээ хөөсөн хязгаар хярхаггүй хөх мөнх тэнгэр, өнгөө сольж ядан байгаа энэтээх, тэртээх их бага уулс, хаанахын ямар гэгч ургамал ногоо, бороо чийгний үнэрийг тээн зөөн авчран байгааг нь таахын эцэсгүй хөнгөн зөөлхөн сэвшээ, чамд би дуулаад өгөх үү дээ аан, үгүй хэрэггүй юу гэх шиг, тэгсэн байж тэг тэг гэхийг минь огтхон ч хүлээлгүй энд тэндгүй шагшилдан шулганалдах наргианч бяцхан шувуудын жиргээ… Ийм ч сайхан байх гэж дээ хэмээн дуу алдмаар…
“Өглөөний нарыг алдвал, өдийн талыг алдана’ гэж нойроо харамлан, хөнжлөө булаалдах бага жаахан биднийг бага ижий минь дуун сэрээх шиг…
Бага ижийнхээ тэр үгийг мөн ч хожуу эргэн дурсаж байна даа хэмээн гэмшин бодох ч шиг… Өглөөний нар одоо дээр манджээ. дээр манджээ.
